Sankcja kredytu darmowego podstawą do spłaty kredytu bez odsetek, prowizji i pozostałych kosztów

Coraz częściej konsumenci korzystają z dobrodziejstw tzw. sankcji kredytu darmowego. Instytucja ta uregulowana jest w art. 45 ustawy o kredycie konsumenckim. Skorzystanie z tego uprawnienia pozwala na to, aby kredytobiorca spłacał jedynie sam kapitał kredytu, bez odsetek, prowizji i pozostałych kosztów. Masz wątpliwości, co do tego, czy Twoja umowa kredytowa jest sformułowana zgodnie z prawem? Pomożemy Ci to sprawdzić i będziemy reprezentować w kontakcie z Bankiem.

Należy jednak pamiętać, że skorzystanie z SKD obwarowane jest pewnymi warunkami. Przede wszystkim instytucja ta dotyczy kredytów konsumenckich gotówkowych i konsolidacyjnych. Przy czym chodzi tylko o kredyty, których wartość nie przekracza 255.550,00 zł. Ponadto Sankcja Kredytu Darmowego dotyczy li tylko umów kredytowych, zawartych po 18 grudnia 2011 roku. To jednak nie wszystko, albowiem trzeba pamiętać, że oświadczenie o skorzystaniu z tego uprawnienia przysługuje tylko w okresie roku od dnia spłaty kredytu. Po upływie roku od dnia wykonania umowy, to uprawnienie wygasa.

Jeśli zaś chodzi o przykładowe naruszenia przez Bank przepisów ustawy o kredycie konsumenckim, które powodują możliwość skorzystania z SKD, to jest to przede wszystkim:

– Brak przekazania informacji o prawie otrzymania na swój wniosek w każdym czasie bezpłatnego harmonogramu spłaty kredytu przez kredytobiorcę,

– Doliczanie prowizji do kwoty kredytu, co rzutuje na wysokość pobieranych przez bank odsetek i całkowity koszt kredytu,

– Brak transparentnego opisania klauzul zmiennego oprocentowania. Takie postępowanie po stronie banku daje takiej instytucji nieograniczone możliwości w zakresie zmiany oprocentowania i pozbawia kredytobiorcę jakiejkolwiek formy kontroli tych zmian,

– Nieprawidłowe wyliczenia i informacje na temat rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania(RRSO),

– Wliczenie prowizji za udzielenie kredytu do kwoty kredytu powoduje, że RRSO nie odpowiada rzeczywistej wartości,

– Brak przekazania kredytobiorcy informacji o proporcjonalnym obniżeniu całkowitego kosztu kredytu w przypadku wcześniejszej spłaty kredytu, do czego Bank jest zobowiązany w myśl art. 49 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim,

– Brak wskazania wszystkich czynników kształtujących wyliczenie RRSO. To powoduje, że konsument nie jest w stanie tego samodzielnie zweryfikować,

– Brak wskazania w treści umowy samego terminu wypłaty kredytu. W takiej sytuacji Klient banku pozostaje w niepewności, kiedy otrzyma kredyt przewidziany w umowie.

Są to przykładowe i najczęstsze uchybienia banków, które znajdują się w umowach kredytów konsumenckich.

Na pewno warto zweryfikować swoją umowę kredytową i ocenić, czy w Waszym przypadku nie ma zastosowania uprawienie tzw. sankcji kredytu darmowego.

Foto: pixabay.com

TSUE po raz kolejny stanął po stronie konsumentów poszkodowanych przez kredyty walutowe

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej po raz kolejny opowiedział się po stronie konsumentów w sporze z bankami. Chodzi o orzeczenie wydane w dniu 07.12.2023 r., w sprawie o sygn. akt C-140/22 mBank. Daje ono kolejne argumenty frankowiczom, którzy ubiegają się o unieważnienie umowy kredytowej.

Przede wszystkim Trybunał orzekł, że skutki abuzywnego postanowienia umownego występują niezależnie od oświadczenia kredytobiorcy. Tak więc do unieważnienia umowy może dojść bez sformalizowanej deklaracji ze strony konsumenta, że zna konsekwencje takiego takiego rozstrzygnięcia sądowego. To z kolei rzutuje na datę wymagalności odsetek liczonych od świadczeń, których zwrotu domaga się frankowicz. Może to być zatem data wcześniejsza od dnia złożenia oświadczenia i wręcz od niego niezależna. Inne rozwiązania są sprzeczne z dyrektywą 93/13.

W orzeczeniu tym ponownie wybrzmiał brak zasadności w domaganiu się przez banki wynagrodzenia za korzystanie z kapitału. Jeśli więc kredytobiorca wnosi w Sądzie o zwrot nienależnie uiszczonych rat, to ich wysokość nie może być przez banki pomniejszana. Trybunał zasygnalizował więc, że dyrektywa 93/13/EWG nie dopuszcza żądań banków, które wykraczają poza zwrot kapitału oraz ustawowych odsetek za zwłokę liczonych od dnia wezwania do zapłaty.

Wyrok TSUE nie pozostawia więc wątpliwości w przedmiocie braku wymogu oświadczenia o znajomości skutków unieważnienia umowy frankowej. W dodatku TSUE wyraźnie oznajmił, że w świetle unijnego prawa bank nie może domagać się wynagrodzenia za korzystanie z udzielonego kapitału. Trzeba powiedzieć, że w tym zakresie pewne wątpliwości wyraził Sąd Najwyższy w rozstrzygnięciu wydanym w sprawie o sygn. akt III CZP 6/21. W obliczu aktualnego stanowiska TSUE wydaje się, że ów uchwała traci jednak na znaczeniu, a pozycja frankowiczów stała się jeszcze mocniejsza.

Foto: pixabay.com.

Sąd Najwyższy zaskoczył sentencją wyroku z dnia 19.09.2023 r. w sprawie frankowej

Niemałą konsternację wśród frankowiczów wywołało rozstrzygnięcie Sądu Najwyższego wydane w dniu 19.09.2023 r. Na skutek skargi kasacyjnej banku złożonej w sprawie o sygn. akt VI ACa 768/19 Sąd Najwyższy uchylił wyroki Sądu I i II instancji i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania. Wcześniej Sądy obu instancji uznały umowę zawartą przez kredytobiorców w 2008 roku za nieważną.

Co prawda co jakiś czas zdarzały się wyroki niekorzystne dla frankowiczów, ale dawno w taki sposób nie wypowiedział się Sąd Najwyższy. Stąd też niemałe zaskoczenie wśród osób posiadających kredyt frankowy, ale chyba również w środowisku bankowym. W ustnym uzasadnieniu Sąd Najwyższy zasugerował niejako, że należy rozważyć zastąpienie nieważnych klauzul spreadowych innymi wskaźnikami. Mógłby to być przykładowo kurs średni albo kurs średni NBP. Nie wydaje się to argumentacja trafiona, biorąc chociażby pod uwagę dość jednolite stanowisko TSUE.

Do tej pory kwestią oczywistą było, że nieważność samej klauzuli waloryzacyjnej powoduje nieważność całej umowy kredytowej. Zastąpienie postanowień abuzywnych średnim kursem NBP byłoby zbyt daleko ingerencją sądową w treść kontraktu stron. Akceptacja takiego stanowiska spowodowałaby też brak wyraźnego rozróżnienia pomiędzy słabszą i silniejszą stroną stosunku zobowiązaniowego. Wprowadzając konsumentów w błąd instytucje bankowe powinny liczyć się z późniejszymi negatywnymi konsekwencjami. Mowa tu przecież o regulacjach, które odnoszą się wprost do świadczenia głównego stron.

Komentatorzy podkreślają, że wyrok wydali sędziowie, którzy nie orzekali wcześniej w tego typu sprawach. Z drugiej strony prawdą jest, że w orzecznictwie Sądu Najwyższego nie ma jeszcze uchwały pełnego składu izby cywilnej. Dlatego należy spodziewać się od czasu do czasu wyłomów w ogólnej linii orzeczniczej. Tym niemniej nie wydaje się, aby to stanowisko mogło stać się dominującym i akceptowalnym przez TSUE.

Foto: pixabay.com