Klienci wygrywają z Bankiem BNP Paribas – wyrok Sądu Okręgowego w Suwałkach z dnia 26.01.2024 r.

Prawnicy z naszej Kancelarii pomogli kolejnym Klientom w unieważnieniu umowy kredytowej. Tym razem sprawa dotyczyła kredytu walutowego udzielonego przez BNP Paribas Bank Polska S.A. w Warszawie (poprzednio BGŻ S.A. w Warszawie) w 2008 roku.

Klienci domagali się w pozwie ustalenia nieważności umowy kredytowej, z uwagi na szereg klauzul niedozwolonych. Zgodnie z teorią dwóch kondykcji powodowie zażądali, oprócz unieważnienia umowy, również zwrotu wszystkich kwot przekazanych Bankowi w ramach spłaty zaciągniętego zobowiązania. Pozwany Bank kwestionował roszczenia Kredytobiorców, wnosząc o oddalenie powództwa w całości. W toku procesu pojawił się wniosek Banku o sprawdzenie wartości przedmiotu sporu. Pozwany forsował również wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu ekonomii/matematyki finansowej. Nie był on jednak w ocenie Sądu i powodów potrzebny do wydania w sprawie merytorycznego rozstrzygnięcia. Z kolei powodowie zawnioskowali o zabezpieczenie powództwa poprzez ustanie obowiązku spłaty kolejnych rat kredytu. Postulat ten został przez Sąd I instancji w pełni zaakceptowany.

Sąd Okręgowy w Suwałkach I Wydział Cywilny przychylił się do stanowiska Klientów i wydał pozytywne rozstrzygnięcie w dniu 26.01.2024 r., pod sygnaturą I C 855/23. Jeśli wyrok się uprawomocni Bank poniesie pełne koszty procesu, w tym koszty zastępstwa procesowego.

 

TSUE po raz kolejny stanął po stronie konsumentów poszkodowanych przez kredyty walutowe

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej po raz kolejny opowiedział się po stronie konsumentów w sporze z bankami. Chodzi o orzeczenie wydane w dniu 07.12.2023 r., w sprawie o sygn. akt C-140/22 mBank. Daje ono kolejne argumenty frankowiczom, którzy ubiegają się o unieważnienie umowy kredytowej.

Przede wszystkim Trybunał orzekł, że skutki abuzywnego postanowienia umownego występują niezależnie od oświadczenia kredytobiorcy. Tak więc do unieważnienia umowy może dojść bez sformalizowanej deklaracji ze strony konsumenta, że zna konsekwencje takiego takiego rozstrzygnięcia sądowego. To z kolei rzutuje na datę wymagalności odsetek liczonych od świadczeń, których zwrotu domaga się frankowicz. Może to być zatem data wcześniejsza od dnia złożenia oświadczenia i wręcz od niego niezależna. Inne rozwiązania są sprzeczne z dyrektywą 93/13.

W orzeczeniu tym ponownie wybrzmiał brak zasadności w domaganiu się przez banki wynagrodzenia za korzystanie z kapitału. Jeśli więc kredytobiorca wnosi w Sądzie o zwrot nienależnie uiszczonych rat, to ich wysokość nie może być przez banki pomniejszana. Trybunał zasygnalizował więc, że dyrektywa 93/13/EWG nie dopuszcza żądań banków, które wykraczają poza zwrot kapitału oraz ustawowych odsetek za zwłokę liczonych od dnia wezwania do zapłaty.

Wyrok TSUE nie pozostawia więc wątpliwości w przedmiocie braku wymogu oświadczenia o znajomości skutków unieważnienia umowy frankowej. W dodatku TSUE wyraźnie oznajmił, że w świetle unijnego prawa bank nie może domagać się wynagrodzenia za korzystanie z udzielonego kapitału. Trzeba powiedzieć, że w tym zakresie pewne wątpliwości wyraził Sąd Najwyższy w rozstrzygnięciu wydanym w sprawie o sygn. akt III CZP 6/21. W obliczu aktualnego stanowiska TSUE wydaje się, że ów uchwała traci jednak na znaczeniu, a pozycja frankowiczów stała się jeszcze mocniejsza.

Foto: pixabay.com.